Konkurs architektoniczno-urbanistyczny na koncepcję modernizacji kompleksu sportowego „Skra” przy ulicy Wawelskiej 5 w Warszawie

Zastosowane rozwiązania krajobrazowe – wzniesienia terenu oraz zbiornik wodny – nie tylko podkreślają powiązanie widokowe stadionu i parku, ale też stanowią bazę dla programu rekreacyjnego, atrakcyjnego dla profesjonalistów i amatorów, obejmującego urozmaiconą nawierzchniowo i topograficznie trasę biegową, odcinki trasy dla treningów interwałowych czy nawodne siłownie plenerowe. Program ten oferuje ciekawe propozycje aktywnego spędzania czasu także zimą w formie saneczkarstwa, narciarstwa biegowego i łyżwiarstwa. Program ten uzupełnia propozycja szczegółowo rozwiązanych elementów małej architektury. Sąd konkursowy zwrócił również uwagę na funkcjonalne rozwiązanie strefy rozgrzewkowej dla stadionu głównego, w skład której wchodzi oddzielne pole do rzutów, boisko do rugby wraz z czterotorowym treningowym stadionem lekkoatletycznym, na którym mogą być przeprowadzane zawody lekkoatletyczne niższej rangi we wszystkich konkurencjach poza biegiem z przeszkodami. Poprawnie rozwiązano układ budynku zaplecza sportowego. Zaproponowana całościowa koncepcja odpowiada przedstawionym w warunkach konkursu realiom finansowym.

Zalecenia sądu konkursowego:

Wątpliwości sądu konkursowego budzi przepustowość zaproponowanych ciągów pieszych szczególnie w czasie organizacji imprez masowych. Sąd konkursowy zaleca przeanalizowanie szerokości przedstawionych ciągów względem potencjalnej ilości przechodniów i zmniejszenie lustra wody na rzecz większej dostępnej przestrzeni, w tym ciągów pieszych. W bezpośrednim otoczeniu zachodniej części stadionu głównego należy wzmocnić publiczny charakter tej przestrzeni i zapewnić widokowe otwarcie elewacji. Sąd konkursowy zwraca uwagę na konieczność rozważenia zasad bezpośredniego współdziałania stadionu treningowego z budynkiem zaplecza – zarówno pod względem wygody zawodników jak i atrakcyjności dla widzów. Zaleca się przy tym podwyższenie standardu rozwiązań architektonicznych elewacji budynku zaplecza i nadanie jej bardziej reprezentacyjnego charakteru. Forma rozbudowy stadionu głównego nie podlega ocenie w tym konkursie, jednak w dalszych pracach projektowych sąd zaleca uwzględnienie powstania nowej kubatury naziemnej zamiast podziemnej w południowej części stadionu. 

Przedstawiona koncepcja izoluje jednak kompleks sportowy od Pola Mokotowskiego, odcinając go widokowo i wizualnie od parku poprzez sposób w jaki sposób zostało usytuowane pole do rzutów i boiska towarzyszące. Brak czytelnych powiązań komunikacyjnych dotyczy przy tym zarówno połączenia z Polem Mokotowskim jak i wewnętrznej komunikacji w ramach kompleksu. W programie stadionu treningowego zaproponowane zostały jedynie funkcje związane z rugby, przy pominięciu poza konkurencjami biegowymi, programu lekkoatletycznego. Zaproponowana lokalizacja rzutni wraz ze skoczniami na polu rozgrzewkowym do rzutów nie jest właściwa ze względów bezpieczeństwa i może utrudnić przeprowadzenie zawodów lekkoatletycznych.

Sąd konkursowy zwrócił uwagę na pewną nieadekwatność proponowanego rozwiązania względem postawionego zadania konkursowego. Za dyskusyjne uznano historyzujące formy, bagatelizujące materialne ślady prawdziwej historii miejsca. Mimo deklarowanego w projekcie publicznego charakteru otoczenia stadionu zaproponowana funkcja basenów rekreacyjnych funkcjonalnie wymagałaby wygrodzenia tej przestrzeni. Wątpliwości budzi też możliwość realizacji zaproponowanej koncepcji w planowanym budżecie.