Konkurs na opracowanie koncepcji architektoniczno-urbanistycznej rewitalizacji budynku Starej Octowni wraz z rozbudową na potrzeby Muzeum Okręgowego w Lesznie

Zaproponowany nowy obiekt szanuje hierarchię zabudowy kwartałowej będąc jednocześnie tłem dla historycznego budynku. Układ zaprojektowanych sal ekspozycyjnych oparty na centralnych schodach pozwala rozwijać różne ścieżki zwiedzania zapewniając jednocześnie odpowiednią kontrolę dostępu i bezpieczeństwa zbiorów. Rozwiązanie to umożliwi także zmianę części ekspozycji bez zamykania całej wystawy oraz wygodny transport eksponatów do pracowni konserwatorskich. Autorzy w bezpretensjonalny sposób rozwijają wątek ceramiki we współczesnej architekturze.

Praca konkursowa w syntetyczny sposób przekonuje co do prawidłowości przyjętych rozwiązań we wszystkich strategicznych dla realizacji Muzeum obszarach. Sąd Konkursowy zgodnie docenił powściągliwość oraz racjonalność rozwiązań, które we właściwy sposób odpowiadają na potrzeby niespokojnych współczesnych czasów.

Proponowane rozwiązanie urzeka wrażliwością na szczególne cechy miejsca, istniejącą zabudowę Starej Octowni, zastosowanie materiału czy, w końcu, relację pomiędzy frontową zabudową kwartałową i tą w głębi działki. Sąd Konkursowy docenił sposób w jaki autorzy zdefiniowali charakter projektowanej przestrzeni i formę nowej części muzeum – poprzez intelektualne i formalne przekształcenie istniejącego obiektu z poszanowaniem jego gabarytów, proporcji i materiału.

W efekcie, tak zaprojektowany budynek daje szansę na nową, wyjątkową formę współczesnego muzeum, pozostając obiektem silnie lokalnie „zakotwiczonym” w historycznej części miasta. Sąd Konkursowy dostrzegł błędy funkcjonalne w rozwiązaniu dostawy i rozładunku muzealiów, biletowania, kontroli dostępu, parkowania samochodów, itp.

Budynek w bardzo racjonalny i w możliwy do zastosowania sposób wykorzystuje całą działkę, nadając jej nowy wymiar bardzo zdefiniowanej przestrzeni, efektem czego wykorzystuje kwartał miejski jako sad – ogród – przestrzeń publiczną. Takie rozwiązanie sprawia, iż budynek nie dominuje nad sąsiedztwem. Przestrzeń parkowa na dachu parterowej części wypełniającej kwartał mogłaby służyć zarówno zwiedzającym Muzeum, przypadkowym przechodniom, jak i pracownikom Muzeum.

Sąd Konkursowy docenia bardzo wysoką kulturę zaprojektowanych detali, dobór materiałów oraz racjonalny podział na część o znaczeniu historycznym i nową tkankę uzupełniającą. Decyzja o sposobie rozbudowy poprzez zajęcie całego podwórka pozwala na usystematyzowany sposób cyrkulacji zwiedzających i dostaw muzealnych. W przemyślany i uważny sposób zaprojektowano sekwencje poszczególnych wnętrz.  

Wątpliwości budzi aspekt ekonomiczności zaproponowanych rozwiązań zarówno pod względem realizacji skomplikowanych „studni” na drzewa, jak i konsekwencji przedstawionych rozwiązań – dodatkowe wysokie koszty utrzymania obiektu, a przede wszystkim brak elastyczności przestrzeni ekspozycyjnej – zbyt mocno podporządkowanej funkcji uzupełniającej zaproponowanej przez projektantów. Wątpliwości budzi również ograniczona bezpośrednia dostępność do podstawowych, jak i dodanych funkcji użytkowych obiektu dla użytkowników z ograniczoną mobilnością.