Konkurs na opracowanie koncepcji funkcjonalno-przestrzennej Placu Centralnego w Warszawie

Antoni Domicz

Autorzy: Michał Czeszejko-Sochacki, Antoni Domicz, Małgorzata Pizio-Domicz, Dawid Wiśniewski

Opinia: Podstawowym elementem projektu jest tafla wody. Operowanie wodą i parą wodną daje możliwość różnorodnego funkcjonowania placu, poprawia mikroklimat i skupia różne grupy użytkowników. Projekt w szlachetny sposób odnosi się do historii miejsca pokazując w rysunku posadzki układ dawnej zabudowy. Plac zaprojektowano jako reprezentacyjną otwartą przestrzeń dla masowych wydarzeń. Zaproponowane zmienne układy wodno-mgielne oraz sposób wprowadzenia zieleni sprzyjają korzystaniu z placu także jako z miejsca codziennych aktywności.

Jan Heymer, Katarzyna Strzelecka-Paciorek, Jerzy Heymer, Paweł Paciorek

Autorzy: Katarzyna Strzelecka-Paciorek, Jerzy Heymer, Jan Heymer, Paweł Paciorek

Opinia: Dotychczasowy monumentalizm placu został zrównoważony poprzez asymetryczną propozycję rozwiązania placu ukierunkowanego na funkcje obiektów kultury oraz zastosowanie zieleni. Przestrzeń placu ukształtowano w oparciu o czytelne powiązania między istniejącymi i projektowanymi elementami jego zagospodarowania i otoczenia na różnych wysokościach. Wydzielenie przestrzeni przed Pałacem przez wyrazistą, czerwoną linię umożliwia wprowadzenie platformy miejskich aktywności. W linię tę wpisano trybunę, jednocześnie zaznaczając w posadzce placu jej dawną lokalizację. Wprowadzenie geometrycznego bloku zieleni nadaje placowi czytelne ramy jeszcze przed finalną realizacją południowej pierzei.

Filip Kurasz, Jakub Figiel

Autorzy: Jakub Figel, Filip Kurasz

Opinia: Projekt wprowadza w przestrzeni placu drzewa w swobodnym układzie oraz  zagłębioną soczewkowo powierzchni stanowiącej naturalną widownię. Układ zieleni podkreśla osiowość założenia PKiN bez wprowadzania zbędnej symetrii. Zmienna ekstensywność układu drzew umożliwia różne sposoby funkcjonowania placu.

Marta Dąbrowska, Anna Okoń

Autorzy: Marta Dąbrowska, Anna Okoń

Opinia: W pracy w zdecydowany sposób plac podzielono na dwie strefy na różnych poziomach przy podkreśleniu granicy za pomocą nowej architektury. Autorzy projektu w subtelny sposób nawiązali do historii miejsca poprzez układ umieszczonych w posadzce świateł. Trybuna została potraktowana jak muzealny eksponat wyjęty z kontekstu i przeniesiony do wnętrza podziemnego muzeum.

Zygmunt Borawski, Srdjan Zlokapa, Martin Marker Larsen
zygmuntborawski.com, a-a-collective.com

Autorzy: Zygmunt Borawski, Srdjan Zlokapa, Martin Marker Larsen

Opinia: Praca wydobywa różnorodne warstwy historii i kontekst dawnej Warszawy poprzez wpisanie w posadzkę utwardzonej nawierzchni dawnych ulic i zielonych kwartałów. Koncepcja placu oparta jest na całościowo potraktowanej, jednorodnej przestrzeni. Przedstawiono różnorodne scenariusze funkcjonowania od sformalizowanych do spontanicznych, od grupowych do indywidualnych. Projekt podejmuje temat pustki sposobu użytkowania placu i niezagospodarowanej przestrzeni, która uzyskuje charakter przestrzeni sprzyjającej różnym formom przebywania w niej. Zamiast dodawać odejmuje. Operuje innym językiem przestrzennym. Z koncepcją przestrzenną koresponduje idea natury łączącej warstwy historyczne. Pozostałości historyczne (w tym trybuna) potraktowano jak relikty w wyjątkowy sposób redefiniując ich znaczenie .